AŞK-I İSYAN
Hüzünlü bir eylül pazarı ne sabahı belli ne akşamı.
Giderine mi bırakmak lazım hayati.
Yoksa yasamaya calişmak mi ömrün geri kalan kısmını.
Bırakıp gitmek mi yoksa her şeyi, bu dünyayı.

Kaç yıl kürek çektik biz ilerletmek için ayni sandalı.
Kaç kere fırtınalara karsı yürüdük gözlerimiz kapalı.
Hani biz bir yaprağıydık bir ağacın, bir dalı.
Yari yolda bırakıp dönmek var mıydı bu askı.

Simdi gecenin bi yarısı, kanıyor askının kalbimdeki yarası.
Yumulmaz gözlerim, olmuş artik bu yalnız gecelerin müptelası.
Karanlık, üstüne üstlük sessizlikte, sensizlikte cabası.
Bak ellerim bomboş bu aşkın kari kaldı bana acısı.

Bitişimdi, arkandan seyrettiğim gidisinin her saniyesi.
Gönlüm istemez miydi hiç olmasaydı bu aşkın keşkesi.
Ama bitti gittiğin gün ne yemini kaldı ne sevgisi.
Omuzlarda iste sessizce gidiyor bir tabutta aşkımın cenazesi...

Aklına şimdimi geldi de döndün geri, bu aşkın vefası.
Toprak örttü bu sevdanın üstünü, kapandı sayfası.
Bu sessiz nefeslerimi iyi hisset bunlar sana bu aşkın son vedası.
Ve iyi bak gözlerime bu bakışlar sana dilsiz gönlümün son elvedası.

Hadi bir kez daha don arkanı ve düşünme bir daha karsıma çıkmayı.
Bakma öyle unutmadım ağlamayı.
Elleme, silme gözyaşlarımı.
Senden sonra unutan tek onlar kalsın ağlamayı...